Της Αφροδίτης Καρανίκου
Ήρθε η ώρα, ο νέος Ελλάνιος γόνος, ως ιδιότητα και συνειδητότητα μοναδική, να αναγνωρίσει το Δημιουργικό Κωδικό όνομα του.
Ο Αριστοτέλης και η Μελπομένη γνώριζαν πως η κάθε συνειδητότητα έχει το όνομα της πριν την ενσάρκωση της στο υδάτινο γήινο περιβάλλον.
Ως γονείς είχαν ήδη δώσει τον ΟΡΚΟ ΣΤΗΝ ΕΛΕΦΘΕΡΙΑ όταν ακόμη η κύηση ήταν στον τρίτο μήνα- πύλη και είχαν ορκιστεί πως δεν θα επιβάλλουν και δεν θα δεσμεύσουν με τα δικά τους θέλω και τις δικές τους επιθυμίες τη νέα συνειδητότητα που θα έφερναν στον κόσμο.
Γνώριζαν πως τα ονόματα είναι Ιεροί Κωδικοί που δηλώνουν, προβάλουν κι εκδηλώνουν Ιδιότητα και Δημιουργική Ελλάνια έννοια, εκπέμποντας και προβάλλοντας συνεχώς συχνότητες και κραδασμούς συντονισμού της Ελλάνιας , ανθρώπινης ύπαρξης.
Σε στιγμή απόλυτης ηρεμίας λοιπόν και των τριών μελών της οικογένειας, ο Αριστοτέλης άρχισε να απαγγέλλει Ελλάνια ονόματα κωδικούς, αργά και καθαρά, παρακολουθώντας τις αντιδράσεις του μωρού.
Σε όλα τα ονόματα ο μικρούλης τους αδιαφορούσε παίζοντας με τα δάχτυλα του, αλλά στο άκουσμα του κωδικού «Ανδροκλής», το κορμάκι του ρίγησε και κοίταξε κατάματα τον πατέρα του με μια τεράστια απορία ζωγραφισμένη στο προσωπάκι του.
Τρεις φορές εκτελέστηκε η διαδικασία και τις τρεις η συχνότητα και ο κραδασμός του κωδικού Ανδροκλής ήταν που έκλεψε την παράσταση κι επικράτησε των άλλων ονομάτων.
Οι γονείς ένιωσαν πως η αποστολή του μικρού τους ήταν τεράστια κι έπρεπε στο δρόμο του να είναι αρωγοί ώστε να μην τον κυριεύσει η έπαρση και όποιο άλλο επικίνδυνο και αποστατικό χαρακτηριστικό.
Γιατί το όνομα που ο μικρός επέλεξε σήμαινε Ανδροκλής – Ανήρ +κλέος = ο άνδρας που έχει άριστη δόξα!
Το δρώμενο πραγματοποιήθηκε στις όχθες του Αχαίρωντα, πάνω στα κάτασπρα βότσαλα, μια ηλιόλουστη μέρα που έκανε το νερό να λαμπυρίζει!
Οι γονείς μπήκαν στον κύκλο, σχηματισμένο από μπλε μεταλλικό μαίανδρο σε συνεχόμενα ωμέγα και στη μέση η λευκή μαρμάρινη γώρνη με καθάριο νερό πηγής.
Η Μελπομένη, ντυμένη στα λευκά κρατούσε στην αγκαλιά της τον Ανδροκλή, που φορούσε μια παρόμοια φορεσιά με τον πατέρα του, σε μπλε χρωματισμούς.
Λόγια, που συγκίνησαν τους σιωπηλούς μάρτυρες που βρισκόταν έξω από τον κύκλο, εκφράστηκαν από τα βάθη της ψυχής των δυο νέων γονιών, που καλωσόρισαν τη νέα ύπαρξη κι εξέφρασαν τη θέληση τους να ενταχθεί με αξιοσύνη στην Ελλήνων Πολιτεία και να προάγει την κληρονομιά που φέρει από το γένος του…
Το όνομα Ανδροκλής, ακούστηκε τρεις φορές κι από τους δύο γονείς κι αφού έβρεξαν το σώμα του Ανδροκλή με το νερό της πηγής, που άκουσε και συντονίστηκε με τα λόγια των γονιών και την επίκληση που εκφώνησε ο ξεχωριστός καλεσμένος τους, οι δυο γονείς μαζί, έριξαν το νερό στον ποταμό, για να μεταφέρει το μήνυμα πως μια ελεύθερη Ελλάνια οντότητα βρήκε και συντονίστηκε με τη δική της κωδική ονομασία…
Στο συμπόσιο που ακολούθησε, ο Αριστοτέλης διηγήθηκε ιστορίες που άκουσε από τον παππού του για την ονοματοδοσία στα χρόνια της αποστασίας .
Σε εκείνα τα φριχτά χρόνια λοιπόν , οι γονείς επέβαλαν τις δικές τους προσδοκίες κι επέλεγαν αυτοί τα ονόματα των παιδιών τους ή καλύτερα ικανοποιούσαν τις επιθυμίες των δικών τους γονιών.
Πόσα κλάματα, μαλώματα και γκρίνιες προκαλούσε η επιλογή του ονόματος του παιδιού στο ζευγάρι….
Ήρθαν κι εποχές που έδιναν 2 ονόματα στο παιδί τους για να ικανοποιήσουν και τους δύο παππούδες ή τις γιαγιάδες…
Και τελικά, τόσο δεν τους άρεσαν τα ονόματα, που χρησιμοποιούσαν υποκοριστικά ή χαϊδευτικά κι έτσι η Κωνσταντίνα γινόταν Ντίνα κι ο Χρήστος, Χρηστάκης και στο τέλος Τάκης…
Σε εκείνα τα χρόνια, τα ονόματα των ανθρώπων δεν είχαν καμιά σημασία και καμιά ιδιότητα δεν έδιναν στον κάτοχο τους.
Και η μεγαλύτερη γελοιότητα ήταν τα επώνυμα των ανθρώπων, που χωρίς αυτά το όνομα δεν υπήρχε καν. Τα επώνυμα ήταν εμπνευσμένα από παρατσούκλια, πουλιά και ζώα και πολλές φορές γελοιοποιούσαν τον κάτοχο τους.
Από τη στιγμή λοιπόν της γέννησης του ανθρώπου, η αποστασία ήδη τον αιχμαλώτιζε, τον εκμηδένιζε και τον γελοιοποιούσε και μάλιστα χρησιμοποιώντας τους ίδιους τους γονείς του, που από Δημιουργοί του γινόταν οι δυνάστες του που εκτελούσαν τα βρώμικα και απάνθρωπα σχέδια των αποστατών…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου