ΟΙ ΧΑΖΑΡΟΕΒΡΑΙΟΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ,
ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ
Στην εργασία αυτή θα παρουσιάσουμε, τα στοιχεία, που αποδεικνύουν, ότι κάνεις από τους Πρωθυπουργούς της Ελλάδος, αμέσως μετά την δολοφονία του Καποδίστρια, έως και σήμερα, δεν ήταν Έλληνας Ιθαγενής.
Όλοι ήταν Χαζαροεβραίοι, στενά συνδεμένοι με τα Χαζάρικα κέντρα, (Λονδίνο, Παρίσι, Κωνσταντινούπολη – Φανάρι, Γενεύη, Βενετία, Πίζα, Ύδρα, Κέρκυρα, κ.α.).
Οι καταγωγές των ξεκινούν στην Ελλάδα, πριν το 1700, άλλοι προερχόμενοι από τάγματα Ιησουϊτών, Ναϊτών, Τευτονικών, άλλοι χωρίς να υπάρχει προηγούμενη συγκεκριμένη αναφορά της καταγωγής τους, αλλά όλοι αυτοί συνδέονται με Χαζαροεβραϊκές Οικογένειες, (από εκεί βγήκε η έκφραση “πες μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι“). Πάντα έχουν τη συνήθεια να παντρεύονται άτομα που προέρχονται από άλλες Χαζαροεβραϊκές οικογένειες. Όλοι είναι ευκατάστατοι, αριστοκράτες, με το που πατούν το πόδι τους στην Ελλάδα, διασκορπιζόμενοι σε διάφορα μέρη και οι περισσότεροι από αυτούς εμφανίζονται με ελληνοποιημένα ονόματα.
Αν και φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις στον κανόνα, να σημειωθεί ότι τα Ελληνοποιημένα ονόματα των Χαζαροεβραίων, συνήθως δεν περιλαμβάνουν ολοκληρωμένη καθαρή Ελληνική ονομασία, αλλά δείχνουν κάτι που έχει σχέση με τον Εβραϊσμό, (π.χ Σημίτης, Μπενί Σελόμ – Μπενιζέλος – Βενιζέλος, Μαμονάς, Κοέν – Κούν, κ.α) ή παραπέμπουν σε κάτι Τουρκικό, Αραβικό, (π.χ Καραμάν – Αλής – Καραμανλής, Τούρκογλου, Δεληγιώργης = Τρελογιώργης, Καρατζάς, Καρατζαφέρ, Αραμπατζής, κ.α), κάτι Βουλγαρικό, (π.χ. Βούλγαρης, κ.α.), κάτι παράξενο ή υποτιμητικό, (π.χ Φέγγας, Μπόνας, Σαμαράς, Στουρνάρας, Μαραμένος, Πικραμένος, Φαρμάκης, Κολοβός, Μαυροκορδάτος, κ.α.), ξενικό, (π.χ Ρούφ – Ρούφος, Βαρούφ, Τσακάλωφ, Ορλόφ, Μοσκώφ, κ.α.), Εξελληνισμένο Εβραϊκό με ρίζες εβραϊκών ονομάτων, (π.χ Γαβριηλίδης, Σαμουηλίδης, Χατζής, Σολωμονίδης, κ.α), πλουσιοεμπορικό, (Σπυρίδων, Σταφίδας, Αργυρόπουλος, Χρυσοχοϊδης, κ.α). Συχνά τα μικρά τους ονόματα είναι Εβραϊκά, (π.χ. Ιάκωβ, Ιωσήφ, Μωυσής, Αβραάμ, Ηλίας, Ησαϊας, Σολομών, Ισαάκ, Δαβίδ, Μιχαήλ, Ραφαήλ, Δανιήλ, Ζαχαρίας, Ανανίας, Ιωακείμ, Σαμουήλ, Σαββάτιος, κ.α.), κάποια έχουν υποκοριστικές καταλήξεις, (π.χ. Γιωργάκης, κ.α.), κλπ.
Θα ξεκινήσουμε με τους δεκατρείς πρώτους Χαζαροεβραίους Πρωθυπουργούς της Ελλάδος, αμέσως μετά την δολοφονία του Καποδίστρια. Τον Σπυρίδωνα Τρικούπη, τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, τον Ιωάννη Κωλέττη, τονΚόμη Ιωσήφ Λουδοβίκος Αρμανσπεργκ, τον Ιγνάτιο Φον Ρούντχαρτ, τον Όθωνα (Otto) ,τον Ανδρέα Μεταξά, τονΚωνσταντίνο Κανάρη, τον Κίτσο Τζαβέλα, τον Γεώργιο Κουντουριώτη, τον Αντώνιο Κριεζή, τον Δημήτρη Βούλγαρη και τον Αθανάσιο Μιαούλη.
1) ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΤΡΙΚΟΥΠΗΣ (25 Ιανουαρίου 1833 – 12 Οκτωβρίου 1833)
Παιδί του ήταν ο μετέπειτα Πρωθυπουργός της Ελλάδος, Χαρίλαος Τρικούπης, (ο οποίος πτώχευσε και αυτός την Ελλάδα, εξαιτίας τον τοκογλυφικών δανείων που έκανε με την Οικογένεια των Χαζάροεβραϊων Τραπεζιτών Rothchild).
Ο Σπυρίδων Τρικούπης επί κυβέρνησης Ιωάννη Καποδίστρια διορίσθηκε γενικός γραμματέας της Επικράτειας επί εξωτερικών θεμάτων. Αργότερα, διαφώνησε με την πολιτική που ασκούσε ο Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας και παραιτήθηκε από τη θέση του, αλλά και από την ιδιότητα του πληρεξούσιου του Μεσολογγίου.
Ως εχθρός του πλέον αντιπολιτευόμενος τον Καποδίστρια, συνεργάστηκε με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, του οποίου την αδερφή Αικατερίνη παντρεύτηκε και κατέφυγε μεταξύ άλλων αντιπολιτευομένων στην Ύδρα.
Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια επέστρεψε στο Ναύπλιο, όπου χρημάτισε υπουργός εξωτερικών και διεύθυνε τις διαπραγματεύσεις που κατέληξαν στην εκλογή του Όθωνα.
Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος, ο Σπυρίδων Τρικούπης ήταν μασόνος. (http://el.wikipedia.org/wiki Οικογένεια_Τρικούπη)
2) ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΑΥΡΟΚΟΡΔΑΤΟΣ [Α) 12 Οκτωβρίου 1833 – 31 Μαΐου 1834,Β) 10 Φεβρουαρίου 1841 – 10 Αυγούστου 1841,Γ) 30 Μαρτίου 1844 – 6 Αυγούστου 1844, Δ) 16 Μαΐου 1854 – 22 Σεπτεμβρίου 1855]
Γεννήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου του 1791 στο Μέγα Ρεύμα (νυν Αρναούτκιοϊ ή Αρβανιτοχώρι, επειδή είχε εποικιστεί με Αλβανούς από τον Σουλτάνο Μωάμεθ Β’ τον Πορθητή), προάστιο της Κωνσταντινούπολης, και ήταν γιος του λογίου και αξιωματούχου (ποστέλνικου) στις Παραδουνάβιες ηγεμονίες Νικολάου Μαυροκορδάτου (1744 – 1818) και της Σμαράγδας Καρατζά.
Το 1812 ο θείος του Ιωάννης Καρατζάς ανέρχεται στο αξίωμα του ηγεμόνα της Βλαχίας και τον προσλαμβάνει γραμματέα του. Σύντομα όμως ο Μαυροκορδάτος προάγεται στο αξίωμα του ποστέλνικου. Το 1818 και συγκεκριμένα στις 29 Σεπτεμβρίου ο Ιωάννης Καρατζάς, φοβούμενος για τη ζωή του, αναχωρεί από το Βουκουρέστισυνοδευόμενος από την οικογένειά του και διαφόρους αυλικούς, μεταξύ των οποίων και ο Μαυροκορδάτος.
Πρώτος σταθμός των φυγάδων ήταν η Γενεύη της Ελβετίας, όπου παρέμειναν για ένα εξάμηνο. Στην συνέχεια πήγε στην Πίζα και αργότερα ξεκίνησε για την Πάτρα, αλλά τελικά εγκαταστάθηκε στο Μεσολόγγι.
Οργάνωσε εκστρατεία στην Ήπειρο, η οποία οδήγησε στην αποτυχημένη μάχη του Πέτα, αφού ο ίδιος φρόντισε να μείνει 6 ώρες μακριά από τον τόπο της μάχης, δεν μπορούσε να δώσει οδηγίες για οργανωμένη υποχώρηση με αποτέλεσμα Έλληνες και Φιλέλληνες να υποστούν πανωλεθρία. Εξοντώθηκαν τα δύο τρίτα των φιλελλήνων, οι μισοί επτανήσιοι και το ένα τρίτο του Τακτικού, που ήταν και ο πρώτος τακτικός ελληνικός στρατός.
Τα λάθη του Μαυροκορδάτου οδήγησαν όχι μόνο στην ήττα των Ελλήνων αλλά και στην διάλυση των οργανωμένων ελληνικών δυνάμεων της περιοχής, με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να προελάσουν μέχρι το Μεσολόγγι το οποίο και πολιόρκησαν.
Μετά την ήττα στο Πέτα, έβρισε του Έλληνες του Μεσολογγίου, αποκαλώντας τους «ξευτελισμένον κόσμον», επειδή δεν συμμορφώθηκαν με τις εντολές του και έτσι δεν μπόρεσαν οι Τούρκοι αμέσως να καταλάβουν το Μεσολόγγι!
Μετά την επανάσταση ηγήθηκε της αντιπολίτευσης εναντίον του Καποδίστρια, ως εκφραστής της αγγλικής πολιτικής και συμμετείχε ενεργά στην πολιτική ζωή της Ελλάδας διατελώντας τέσσερις φορές πρωθυπουργός, (Αγγλικό Κόμμα).
Όταν ο Μαυροκορδάτος έγινε πρόεδρος του Βουλευτικού και του Εκτελεστικού, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, που ήξερε τον ανθελληνικό του ρόλο του, τον απείλησε λέγοντάς του «Σου λέγω τούτο, Κύριε Μαυροκορδάτε… μη καθίσεις πρόεδρος διότι έρχομαι και σε διώχνω με τα λεμόνια, με τη βελάδα όπου ήρθες».
Ύστερα από αυτή την προειδοποίηση ο Μαυροκορδάτος φοβήθηκε και αναχώρησε για την Ύδρα συνεργαζόμενος στενότατα με τους άλλους ανθέλληνες τους Κουντουριώτηδες, που είχαν στήσει επί Ιωάννη Καποδίστρια, ξεχωριστό κράτος εκεί!
Μία ακόμη χαρακτηριστική φράση περιφρόνησης που είπε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης για τον Μαυροκορδάτο, είναι η εξής: «Βρε Μαυροκορδάτο! Είσαι σαν ξένο παραμύθι ανάμεσό μας! Ο πρίντζιπας τουλάχιστον (ο Δημ. Υψηλάντης), φοράει στολή!».
Επίσης ο Στρατηγός Γιάννης Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματα του, (σ. 144), ξεκαθαρίζει πλήρως τον ρόλο του Μαυροκορδάτου και τον χαρακτηρίζει: «ο δουλευτής … των Τούρκων, ο Μαυροκορδάτος… ο αγαπημένος των τυράγνων».
Πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραμάτισε ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος και στην ανταρσία της Ύδρας, η οποία κορυφώθηκε με την πυρπόληση του ελληνικού στόλου στον ναύσταθμο του Πόρου την 1η Αυγούστου του 1831, όπου ο ανθέλληνας Ανδρέας Μιαούλης τίναξε στον αέρα τα Ελληνικά πλοία, την φρεγάτα «Ελλάς» και την κορβέτα «Ύδρα».
Ο ολοκληρωτικά ανθελληνικός ρόλος του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, αποκαλύπτεται, όταν φρόντισε για την σύναψη του πιο καταστροφικού αγγλικού δανείου, από τους Τραπεζίτες Rothschild, τον Μάιο του 1833, επί Όθωνα, ο οποίος άλλαξε το νόμισμα Φοίνικα του Καποδίστρια με την δραχμή, πήραμε νέο ονομαστικό δάνειο 757.823.803 ευρώ (2.470.896 λίρες Αγγλίας) και πάλι από τους Rothschild.
Στην πραγματικότητα όμως, (αν βγάλουμε μεσιτεία των Rothschild, τόκους και χρεολύσια, Τουρκική αποζημίωση – ναι, πληρώσαμε αυτούς και τους Τούρκους Χαζαρομογκόλους, ελάχιστα χρόνια μετά το τέλος της Επανάσταση του 1821 και αφού σκότωσαν τον μόνο Έλληνα Πρωθυπουργό Ιωάννη Καποδίστρια! –, πληρωμή κεφαλαίου των δανείων του 1824 – 1825, έξοδα συντήρησης αντιβασιλείας και του Βαυαρικού στρατού του Όθωνα το 1834), τελικά πραγματικά πήραμε μόνο 35.428.757 ευρώ (115.516 λίρες Αγγλίας) στο χέρι, (δηλαδή το 4,57% του δανείου των 757.823.803 ευρώ!), αλλά και αυτά χρησιμοποιήθηκαν μόνο για την συντήρηση του Βαυαρικού στρατού και δεν κάναμε ούτε ένα έργο!
(Τα ποσά που αναφέρονται στην εργασία αυτή, εκφράζονται στην σημερινή τους αξία σε ευρώ. Οι ισοτιμίες του 1828, ήταν:
1 λίρα στερλίνα = 73 τουρκικά γρόσια,
1 Χρυσό Γαλλικό Φράγκο = 2,66 γρόσια,
1 γρόσι = 0,40 Φοίνικες,
1 λίρα στερλίνα = 29,2 Φοίνικες,
1 δρχ του 1831 = 0,9523 Φοίνικες.
Με βάση την σύγκριση του μέσου όρου της τιμής των ίδιων βασικών προϊόντων και της τιμής του χρυσού τότε και σήμερα προκύπτει ότι ισχύει περίπου η ισοτιμία:
1 δρχ του 1831 » 10 σημερινά ευρώ.)
Το δάνειο αυτό ταλαιπώρησε την Ελλάδα για πολλές δεκαετίες.
Για την Ανθελληνική αυτή υπηρεσία, οι Χαζάροι έκαναν τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, πρωθυπουργό της Ελλάδας, στις 12 Οκτωβρίου 1833!
Να επισημάνουμε επίσης ότι ο Μαυροκορδάτος είχε συνταχθεί πλήρως με τον Ανθέλληνα Χαζάρο Αυστριακό Καγκελάριο Κλέμενς Βέντσελ Λόταρ φον Μέτερνιχ, (τον οποίο σιχαινόταν ο Έλληνας Πρωθυπουργός Ιωάννης Καποδίστριας), και τον υπουργό εξωτερικών της Αγγλίας, επίσης Χαζάρο, Τζώρτζ Κάνινγκ και είναι απόλυτα βέβαιο ότι συμμετείχε στην δολοφονία, του Καποδίστρια, μαζί με τους Υδραίους.
Ο Ιωάννης Κωλέττης (1774 – 1847),γεννήθηκε στο χωριό Συρράκο των Ιωαννίνων το 1778, όπου και φοίτησε στο τοπικό σχολείο.
Ο θείος του ήταν ο Γιώργος Τουρτούρης, (Χαζάρος γεννηθείς στους Καλλαρύτες της Ηπείρου, φίλος του Αλή Πασά, υπενοικιαστής τελωνειακών φόρων της περιοχής της Τζαμουργίας , έμπορος στην χαζάροκρατούμενη Βενετία).
Ο Ιωάννης Κωλέττης, σπούδασε Ιατρική (!) στο άλλο χαζάρικο κέντρο της Ιταλίας την Πίζα.
Πολέμησε εναντίον του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και έγινε ιδρυτής του Κόμματος της Φουστανέλας ή Γαλλικού Κόμματος, όπως επικράτησε να λέγεται. Οι αγωνιστές και οπλαρχηγοί του 1821 δεν τον είχαν σε καμία εκτίμηση, καθώς εκτός των άλλων ραδιουργιών του είχε προσπαθήσει να δολοφονήσει τον Οδυσσέα Ανδρούτσο το1822.
Ο Ιωάννης Κωλέττης ήταν αυτός που καθιέρωσε την νοθεία των Εκλογών στην Ελλάδα σε όλη της την “μεγαλοπρέπεια“.
Ο Νικόλαος Δραγούμης γράφει ότι “οι κάλπες έφταναν στον τόπο της καταμέτρησης με σπασμένα σανίδια ή λιμαρισμένες τις σφραγίδες, ενώ, σε πολλές περιπτώσεις, οι ψήφοι μεταφέρονταν σε «σαπουνοσακούλες».
Στη Βουλή, όταν ο «εκλεγμένος» με ψηφοδέλτια, που προέρχονταν από τέτοιες κάλπες, ανήκε στο κόμμα του Κωλέττη, σηκωνόταν κάποιος δικός του και εξηγούσε ότι το σπάσιμο των σανιδιών οφειλόταν στο νόμο της συστολής των στερεών σωμάτων, ότι η λιμαρισμένη σφραγίδα ήταν απλά τυχαία σπασμένη κατά τη μεταφορά, ότι η σαπουνοσακούλα ήταν κάλπη κι ότι ο κακοποιός που έκανε την καταμέτρηση είχε τον σεβασμό και την εκτίμηση των κατοίκων της περιοχής του.
\Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, γράφει στα Απονημονεύματά του για το ποιόν του Ιωάννη Κωλέττη: “Σ’ αυτά όλα έφταιγε ο Κωλέττης. Από τον Αλή Πασσά – ήταν γιατρός του Μουχτάρπασια – γνώριζε τον Δυσσέα τι νου είχε, ήταν ο καλύτερος απ’ όλους τους άλλους στρατιωτικούς. Δεν μπορούσε να τον παίξει αυτόν ο Κωλέττης. Κι ήθελε να τον βγάλη από τη μέση και να κάμη τους δικούς του σκοπούς. Ο Κωλέττης είναι από τους Καλαρρύτες. Όταν χαλάστηκαν οι Καλαρρύτες από τους Τούρκους πέρασε από το Γώγο κι αλλουνούς αρχηγούς της δυτικής Ελλάδος και πήρε συστατικά εις την Κυβέρνησιν ότι γνωρίζαμε αυτόν και τον κάναμε αντιπρόσωπό μας. Οι Πελοποννήσιοι και οι άλλοι άμαθοι και άπραγοι στα πολιτικά, τότε αυτός, πανούργος, ενώθη με τους ξεκλησμένους ανθρώπους κι έπαιξε την πατρίδα όπως ήταν η όρεξή του. Μαθητής των Τούρκων και κατεξοχή του τυράγνου Αλήπασσα, τέτοια φώτα σαν εκείνου θα δώση εις την πατρίδα και τέτοια έργα να ‘νεργήση. Όταν κιντυνεύη η πατρίς, αυτός κατατρέχει τους άξιους ανθρώπους, τους κατατρέχει αυτός και οι φίλοι του, οπούναι Αργειοπαγίτες.” [Kεφάλαιον τέταρτον, σελιδα 137-138].
Επίσης ο Ευάγγελος Κοροβίνης στο γνωστό βιβλίο του “Η Νεοελληνική Φαυλοκρατία”, εκδόσεις Αρμός, 5η έκδοση, (2008), χαρακτηρίζει τον Ιωάννη Κωλέττη με τα μελανότερα χρώματα, φαυλοκράτη και λαμόγιο πολιτικό, που απέκτησε τεράστια περιουσία, (630.000 χιλιάδες δραχμές), κλέβοντας από το Ελληνικό Δημόσιο, όταν το διοικούσε, (σελ. 24).
Επιπλέον χαρακτηριστικά σημειώνεται ότι: “Ο Κωλέττης μέχρι αργά το απόγευμα ασχολείτο με τη διεκπεραίωση ρουσφετιών πρώτα στην κατοικία του και μετά στην έδρα της κυβερνήσεως. Στη διάρκεια των υπηρεσιακών συσκέψεων που επακολουθούσαν συνήθως κοιμόταν, ενώ απουσίαζε συστηματικά από τις συνεδριάσεις της Βουλής” (σελ. 25)
Χαρακτηρίστηκε “διδάσκαλος της Ραδιουργίας“, ήταν αγενής και αγροίκος. Ο απολυταρχικός τρόπος διακυβέρνησής του δημιούργησε έντονες αντιδράσεις στον Ελληνικό Λαό.
Ήταν φιλοαγγλικός και κυνήγησε άγρια όλους τους Έλληνες αγωνιστές της Επανάστασης του 1821, φτάνοντας στο σημείο να φυλακίσει και τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, σε στημένη δίκη με την κατηγορία της Εθνικής Προδοσίας!
Ο Ιγνάτιος Φον Ρούντχαρτ, (11 Μαρτίου 1790 Weismain, Oberfranken – 11 Μαΐου 1838, Τριέστη), ήταν Βαυαρός χαζάρικης καταγωγής νομικός και πολιτικός. Κατά την διακυβέρνησή του, η οποία διήρκησε 10 μήνες, ήρθε σε δυσμένεια με τον Βαυαρό Βασιλιά της Ελλάδος Όθωνα, ο οποίος τον εξανάγκασε σε παραίτηση.
6) ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΟΘΩΝ (8 Δεκεμβρίου 1837 – 24 Ιουνίου 1841 και 10 Αυγούστου 1841 – 3 Σεπτεμβρίου 1843)
Ο Όττο Φρίντριχ Λούντβιχ φον Βίττελσμπαχ ( Όθων ), (1 Ιουνίου 1815 – 26 Ιουλίου 1867), Βαυαρός χαζαροσαξωνικής καταγωγής, γεννήθηκε στο κάστρο Μίραμπελ (Schloss Mirabell) του Σάλτσμπουργκ, όταν αυτό αποτέλεσε, για μικρό χρονικό διάστημα, τμήμα της Βαυαρίας, την 1η Ιουνίου 1815.
Ήταν ο δευτερότοκος γιος του Διαδόχου και μετέπειτα Βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου Α΄, και της Θηρεσίας, σαξώνισσας κόρης του δούκα του Ζάξεν-Χιλντμπουργκχάουζεν.
Η διπλανή φωτογραφία του Όθωνα καμαρωτού – καμαρωτού, κρατώντας το ιδρυτικό έγγραφο της ιδιωτικής χαζάρικης Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, του Rothchild, είναι χαρακτηριστική της “αγάπης“ του για τον Ελληνικό Λαό…
Ο κόμης Ανδρέας Μεταξάς, (1790 – 8 Σεπτεμβρίου 1860), ήταν γιός του Πέτρου Μεταξά και γόνος της ιστορικής εραλδικής* οικογένειας Χαζάρων ιπποτών των Μεταξά, η οποία προερχόταν από το Φανάρι της Κωνσταντινούπολης και είχε μέλη της ευγενείς από τις αρχές της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, (527 Μ.Χ.Χ), στην εποχή του Χαζάρου αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Ιουστινιανού Α’ (Φλάβιου Πέτρου Σαββάτιου), ενός αυτοκράτορα που μαζί με την διαβόητη σύζυγό του Θεοδώρα υπήρξε από τους χειρότερους πολέμιους και τύραννους των Ελλήνων, (είχε σφάξει 35.000 Έλληνες στο Ιπποδρόμιο της Κωνσταντινούπολης κατά την “στάση του Νίκα“).
Το όνομα της οικογένειας απονεμήθηκε για το εμπόριο μεταξιού που έκαναν πρόγονοι της οικογένειας αυτής επί Ιουστινιανού Α’. Αργότερα όταν μέλη της οικογένειας ήταν Ιππότες στις Σταυροφορίες, πήραν και τον τίτλο του Κόμη. Το όνομα της οικογένειας αναφέρεται στη Libro d’ Oro, (Χρυσή βίβλο η οποία που περιλαμβάνει τα ονόματα των Χαζάρικων Οικογενειών της Βενετίας που καταλάμβαναν τις διοικητικές θέσεις και είχαν πολιτικά δικαιώματα).
*Ο όρος εραλδική σημαίνει η δια των κηρύκων διαλαλησάντων σημάτων, εμβλημάτων, θυρεών και σημαιών, των ονομάτων και της ιστορικής γενεαλογίας και καταγωγής τα οποία αποτελούν και τα σημάδια αναγνώρισης των ίδιων των ιπποτών σε οποιονδήποτε χώρο και αν βρίσκονταν αυτοί.
Ο Ανδρέας Μεταξάς την περίοδο 1844 – 1845, συνετέλεσε στην δημιουργία της χαζάρικης Εθνικής Τράπεζας του Rothschild και για τον λόγο αυτόν υπήρξε υπουργός Οικονομικών του Χαζάρου πρωθυπουργού της Ελλάδος Ιωάννη Κωλέττη.
Ο Χαζάρος δικτάτορας και πρωθυπουργός της Ελλάδας, (1936 – 1941), (κόμης) Ιωάννης Μεταξάς κατάγεται από κλάδο αυτής της Οικογένειας.
Β) 15 Οκτωβρίου 1848 – 12 Δεκεμβρίου 1849, Γ) 26 Ιουλίου 1864 – 9 Φεβρουαρίου 1865 και Δ) 26 Μαΐου 1877 – 2 Σεπτεμβρίου 1877)]
Ο Κωνσταντίνος Κανάρης (Πάργα 1790 – Αθήνα 2 Σεπτεμβρίου 1877), είχε πραγματικό του όνομα Κωνσταντής Σπηλιωτέας, γιός του Νικολάου και κατάγονταν από Χαζάρικη οικογένεια της Βενετίας, αν και αυτό προσπάθησε να το κρατήσει κρυφό, λέγοντας επίσης ότι κατάγεται από το νησί της γυναίκας του τα Ψαρά.
O ίδιος ο Κωνσταντίνος Κανάρης στα απομνημονεύματά του αναφέρει «τώρα περνάμε από τη γενέτειρά μου την Πάργα».
Ο ιστορικός Δημήτριος Γατόπουλος (1891-1956) μελέτησε τα οικογενειακά αρχεία της οικογένειας Κανάρη και δημοσίευσε ιστορική μελέτη στην εφημερίδα Εστία, στο φύλλο της14ης Ιουλίου 1937. Στα οικογενειακά αυτά αρχεία περιλαμβάνεται και το μυστικό ημερολόγιο του Κωνσταντίνου Κανάρη το οποίο άνοιξε ο δισέγγονός του, συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Θεμιστοκλή Κανάρης. Από αυτά ο συγγραφέας συμπεραίνει πως ο Κωνσταντίνος Κανάρης δεν είχε γεννηθεί στα Ψαρά, όπως ψευδώς προπαγανδιζόταν, αλλά στην Πάργα όπου έζησε μέχρι την ηλικία των 15 ετών, το Σεπτέμβριο του 1790 και στην συνέχεια εγκαταστάθηκε, στο νησί των Ψαρών.
Πάππος του Κ. Κανάρη – Σπηλιωτέα, ήταν ο Θεμιστοκλής και πατέρας του ο Νικόλαος Σπηλιωτέας.
Από την μελέτη των ημερολογίων της οικογένειας Κανάρη, «διευκρινίζεται ότι η νεοελληνική οικογένεια Κανάρη υπήρξε συνέχεια της Χαζάρικης οικογενείας Σπηλιωτέα, κλάδου της οποίας τα μέλη, τιτλούχοι των Βενετών και Γενουησίων αρχόντων απαντώνται εν δράσει περί το 1200.
Ο Κωνσταντίνος φέρεται ως ήρωας της Επανάστασης του 1821, (εξαιτίας της πυρπόλησης της Τουρκικής ναυαρχίδας του Καρά Αλή, στις 6 Ιούνιου του 1822, στο λιμάνι της Χίου), αλλά η πολιτική του καριέρα δεν έχει κάτι το ηρωϊκό, αντίθετα μόνο επέβαλε τυραννία και θλίψη στον Ελληνικό Λαό. Υπήρξε μέλος της Χαζάρικης Τριανδρίας, (που κυβέρνησε προσωρινά μετά την παραίτηση του Όθωνα), μαζί με τον Δημήτριο Βούλγαρη και τον Μπενιζέλο Ρούφο. Και τα τρία μέλη της Χαζάρικης αυτής Τριανδρίας συνέχισαν και έγιναν πρωθυπουργοί της Ελλάδος για μεγάλα χρονικά διαστήματα μέχρι τα βαθειά τους γεράματα, έχοντας διαλύσει οικονομικά την χώρα και δημιουργώντας της άπειρα προβλήματα.
Για την προέλευση της φάρας των Τζαβελαίων δεν υπάρχουν πληροφορίες πριν την γέννηση του Λάμπρου Τζαβέλα (1745). Είναι γεγονός ότι ο Κίτσος Τζαβέλας πολέμησε υπέρ της Ελευθερίας της Ελλάδας, σε αρκετές μάχες κατά την Ελληνική επανάσταση του 1821, όμως η φάρα των Τζαβελαίων φαίνεται ότι ήταν φάρα αρκετά διαφορετική αυτό τις υπόλοιπες φάρες του Σουλίου που ήταν ξεκάθαρα υπέρ της Ελληνικότητας, (Ζάρμπα Ζέρβα, Μπότσαρη, Καραμπίνη, Κουτσονίκα), η οποία διατηρούσε σχέσεις με τους Χαζάρους.
Στο συμπέρασμα αυτό οδηγούν τα εξής γεγονότα:
1) Το 1792 ο διαβόητος Αλή πασάς των Ιωαννίνων κάλεσε τον Λάμπρο Τζαβέλα για να τον βοηθήσει στην εκστρατεία του, κατά του Αργυροκάστρου. Ο Λάμπρος και το παιδί του ο Φώτος και 70 άλλοι Σουλιώτες, παρά τη γνώμη των άλλων Σουλιωτών οι οποίοι ήταν εντελώς αντίθετοι στον τουρκαλβανό (Χαζάρο), πήγαν να βοηθήσουν τον Αλή πασά. Ο Λάμπρος Τζαβέλας με την φάρα του, πέρασε από το χωρίο Ζίτσα και από εκεί πήγε στα Γιάννενα.
Τότε ο Αλή πασάς επιτέθηκε στο Σούλι, χωρίς όμως να μπορέσει να το καταλάβει. Τις επιθέσεις του όμως τις απέκρουσαν με ηρωισμό και τόλμη οι άλλοι Σουλιώτες κι έτσι κατέφυγε στο δόλο. Ελευθέρωσε από τα Γιάννενα τον Λάμπρο, κρατώντας όμηρο τον Φώτο, και τον έστειλε να του παραδώσει το Σούλι. Μα όταν εκείνος έφτασε στο Σούλι του έγραψε το παρακάτω ιστορικό γράμμα: «Χαίρομαι που γέλασα έναν δόλιο σαν και σένα. Είμαι δω για να διαφεντέψω το Σούλι. Αν ο γιος μου δεν είναι πρόθυμος να πεθάνει για την πατρίδα, δεν είναι άξιος να ζήσει και να γνωρίζεται για γιος μου».
Ο Αλή πασάς ρίχτηκε με λύσσα τον Ιούλιο του 1792 ενάντια στο Σούλι με μεγάλες δυνάμεις. Νικήθηκε όμως πάλι και ντροπιασμένος δέχτηκε ειρήνη κι άφησε ελεύθερους τους 70 Σουλιώτες και τον Φώτο. Στη μάχη αυτή όμως ο Λάμπρος πέθανε από τις πληγές του. Τα γεγονότα αυτά δείχνουν ότι υπήρχε σχέση μεταξύ Αλή πασά και οικογένειας Τζαβελαίων, άσχετα αν τελικά ο Λάμπρος Τζαβέλας αγωνίστηκε εναντίον του στο τέλος, είναι απορίας άξιο, πώς οι 70 Σουλιώτες και ο Φώτος, έμειναν άθικτοι όλο αυτό το διάστημα, που υποτίθετο ότι πολεμούσε με λύσσα εναντίον των Σουλιωτών.
Το ιστορικό γράμμα του Λάμπρου Τζαβέλα, αν διαβαστεί προσεκτικά δείχνει ότι ο Λάμπρος ήθελε να διαφεντέψει το Σούλι…και παρόλο που χαρακτήρισε τον Αλή πασά “δόλιο“ και ανέφερε για τον Φώτο, ο Φώτος δεν έπαθε τίποτε από τον πασά, παρόλο που σε άλλες περιπτώσεις ο δόλιος πασάς ήταν ανελέητος. Να μην ξεχνάμε επίσης ότι ο Αλή πασάς, αποστάτησε από την Οθωμανική αυτοκρατορία για να φτιάξει δικό του κράτος, με τις ευλογίες όλων των Χαζάρων της Ευρώπης, και γι’ αυτόν τον λόγο τελικά εκτελέστηκε.
2) Να μείνουμε επίσης στην σχέση των Τζαβελαίων με το χωριό Ζίτσα. Η Ζίτσα ήταν ένα ιδιαίτερο κεφαλοχώρι των Ιωαννίνων που είχε πάντα στενές σχέσεις με τους Χαζάρους του Βυζαντίου και απολάμβανε πολλά προνόμια από τους Οθωμανούς. Από το 1430 έως το 1788 ήταν υπό την προστασία της βαλιδέ σουλτάνας (η μητέρα του εκάστοτε σουλτάνου), ενώ στη συνέχεια αφιερώθηκε στα καθιδρύματα της Μέκκας μέχρι την απελευθέρωση.
3) Υπήρχε μια σχέση μεταξύ Τζαβελαίων – Σουλιωτών και Ενετών, η οποία είχε αρχίσει κατά τον Ενετοτουρκικού πολέμου (1684-1699), φάνηκε το 1731 – 1732, όταν οι Ενετοί ξεσήκωσαν τους Σουλιώτες κατά τον Οθωμανών. Επίσης το ότι ο Κίτσος Τζαβέλας μεγάλωσε μέχρι την ενηλικίωση του στην Κέρκυρα και κατά το 1822 πήγε στην Πίζα, ο Όθωνας τον έκανε αντιστράτηγο και κυρίως υπασπιστή του, έγινε υπουργός Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Κωλέττη, Πρωθυπουργός στις 5 Σεπτεμβρίου του 1847 και τελικά μετά την πρωθυπουργία του, το 1848 έγινε πάλι υπουργός Στρατιωτικών επί κυβερνήσεως Γεωργίου Κουντουριώτη, δείχνει τους ιδιαίτερους δεσμούς του Κίτσου Τζαβέλα με τα Χαζάρικα κέντρα εξουσίας.
Ο Γεώργιος Κουντουριώτης (Ύδρα 1782 – 13 Μαρτίου 1858), ήταν γιός του Ανδρέα Κουντουριώτη, γόνος πολύ πλούσιας οικογένειας κοτζαμπάσηδων, (στενοί συνεργάτες των Οθωμανών και φοροεισπράκτορες τους), της Ύδρας με αρχικό οικογενειακό επώνυμο Ζέρβα, που είχαν καταγωγή από το Κρανίδι της Πελοποννήσου.
Ο πατέρας του Γεωργίου Κουντουριώτη Ανδρέας, διέμεινε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Γένοβα, (χαζάρικο κέντρο).
Η οικογενειακή περιουσία της οικογένειας Κουντουριώτη την εποχή εκείνη υπολογίζεται σε 800.000 ασημένια κολονάτα (δίστηλα) της Ισπανίας, (ένα κολονάτο περιείχε 25.561 g καθαρού ασημιού), δηλαδή περίπου 20,5 τόνους καθαρού αργύρου, ποσό ασύλληπτο για την εποχή εκείνη!
Το φθινόπωρο του 1823 ο Γεώργιος Κουντουριώτης συνασπίζεται με τους χαζάρους Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, Ιωάννη Κωλέττη και με την βοήθεια και χρηματοδότηση – δάνειο των χαζαροσαξώνων Άγγλων προκαλούν τον λεγόμενο “Εμφύλιο Ελληνικό Πόλεμο“ της περιόδου 1823 – 1825, κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.
Τον “Εμφύλιο Ελληνικό Πόλεμο“ είχε προετοιμάσει ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος οργανώνοντας την Β’ Εθνοσυνέλευση στο Άστρος Κυνουρίας (10 Απριλίου – 30 Απριλίου 1823), όπου κατάργησε την Αρχιστρατηγία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Στα τέλη Νοεμβρίου 1823 η τριάδα των χαζάρων, (Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, Ιωάννη Κωλέττης, Γεώργιος Κουντουριώτης), καταφεύγει στο Κρανίδι και κάνει δική της παράνομη Κυβέρνηση με πρόεδρο τον Γιώργο Κουντουριώτη. Η νόμιμη Κυβέρνηση, (Έλληνες αγωνιστές), έχει έδρα την Τρίπολη.
Στον “Εμφύλιο Ελληνικό Πόλεμο“ οι αντίπαλες παρατάξεις ήταν οι Έλληνες ήρωες και αγωνιστές του Αγώνα εναντίον των Οθωμανών, (Δημήτριος Υψηλάντης, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Δημήτριος Πλαπούτας, Νικηταράς και άλλοι ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης) και οι Καθοδηγούμενοι από τους Χαζάρους, κοτζαμπάσηδες της Πελοποννήσου και της Ύδρας (Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, Ιωάννης Κωλέττης και Γεώργιος Κουντουριώτης), οι οποίοι ενώ ήταν χρηματισμένα πειθήνια όργανα των Άγγλων χαζαρασαξόνων, προσποιούνταν τους αγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης και με τα χρήματα που πήραν με την μορφή δανείου από την Αγγλία της Τράπεζας του Rothschild, αγοράζουν μισθοφόρους από την Ρούμελη, δωροδοκούν κάποιους Έλληνες αγωνιστές και κατορθώνουν να τελικά επιβληθούν και να ηγηθούν της Ελληνικής Επανάστασης.
Όσα χρήματα δε σπαταλήθηκαν στον εμφύλιο, δόθηκαν στους Υδραίους ως αποζημίωση για τον πόλεμο, κρατώντας οι Κουντουριωταίοι τη μερίδα του λέοντος για τον εαυτό τους. Συνέλαβαν τον Κολοκοτρώνη και τον φυλάκισαν στην Ύδρα.
Η ηγεσία των Χαζάρων προκάλεσε πολλά δεινά στους Έλληνες και την Επανάσταση, κατά την διάρκεια του σκοτώθηκαν ή δολοφονήθηκαν ηρωικές μορφές του Αγώνα, (Παπαφλέσσας, Πάνος Κολοκοτρώνης, Οδυσσέας Ανδρούτσος, κ.α.), έπεσε το Μεσολόγγι, κατεστάλη η Ελληνική Επανάσταση στην Κρήτη, η μισή Πελοπόννησος καταλείφθηκε από τις δυνάμεις του Ιμπραήμ και οι Έλληνες έπαθαν πολλές καταστροφές από τους Οθωμανούς.
Τον Απρίλιο του 1826, η Γ΄ Εθνοσυνέλευση που άρχισε τις εργασίες της στην Επίδαυρο και τις συνέχισε στην Τροιζήνα, απογύμνωσε τον Γεώργιο Κουντουριώτη από τα αξιώματά του. Αλλά αυτός αντιστάθηκε με πείσμα στην εκλογή του Καποδίστρια ως κυβερνήτη. Οι Κουντουριώτες, ο Μαυροκορδάτος, ο Κωλέττης αντιλαμβάνονταν πως ο Καποδίστριας θα ήταν πολιτικός με πυγμή, που δεν θα θύμιζε τον Δημήτριο Υψηλάντη, και πως θα έχαναν τα τρανά αξιώματα. Τελικά όμως ψηφίστηκε η πρόταση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και ο Καποδίστριας ήρθε στην Ελλάδα.
Η Ύδρα ήταν το πρώτο και δυναμικότερο αντικαποδιστριακό κέντρο. Εκεί κατέφευγαν οι δυσαρεστημένοι, οι αντιπολιτευόμενοι, οι υπονομευτές και συνωμότες. Οι Κουντουριώτηδες, όπως και οι Μαυρομιχαλαίοι, δεν εννοούσαν να ξεχάσουν τα παλιά τους προνόμια ή να πληρώσουν τους φόρους που τους αναλογούσαν. Έτσι, καλλιεργήθηκε βαρύ κλίμα κατά του Καποδίστρια μέχρι που δολοφονήθηκε. Για τη δολοφονία δεν πρέπει να θεωρούνται άμοιροι ευθυνών οι Κουντουριώτηδες, όπως και για τη δολοφονία του Αντ. Οικονόμου, τον οποίο σκότωσαν οι μισθοφόροι του Ανδρέα Λόντου στον Ξεριά, έξω από το Άργος.
Στη διάρκεια της βασιλείας του Όθωνα κατέλαβε υψηλά αξιώματα και το 1837 διορίσθηκε Αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας, εκλέχτηκε πληρεξούσιος Ύδρας στην Εθνοσυνέλευση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, βουλευτής και γερουσιαστής, ενώ το 1858 που πέθανε ήταν Πρόεδρος της Γερουσίας.
Εγγονός του Γεωργίου Κουντουριώτη ήταν ο ναύαρχος των βαλκανικών πολέμων Παύλος Κουντουριώτης, ο οποίος στήριξε τον Χαζάρο Ελευθέριο Βενιζέλο μαζί με τον στρατηγό Παναγιώτη Δαγκλή (1916-1917) και αργότερα έγινε ο πρώτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1924).
Ο Αντώνιος Κριεζής (1796 -1η Απριλίου 1865), γιος του Δημητρίου Κριεζή. Το αρχικό όνομα της Οικογένειας, περί το 1604, ήταν Δέδες. Η Οικογένεια Δέδε καταγόταν από τα Κριεζά της Ευβοίας και μέλη της μετοίκησαν στην Ύδρα, στο Κρανίδι, στην Αίγινα και τον Πόρο. Τα Κριεζά είναι χωριό που κατοικήθηκε από Αρβανίτες και Βενετσιάνους, (ανατολικά του χωριού βρίσκονται τα ερείπια Βενετσιάνικου Πύργου), την εποχή της Ενετοκρατίας περί το 1204, (Δ’ Σταυροφορία κατά της Κωνσταντινούπολης). Η οικογένεια Κριεζή – Δέδε, θεωρείται αρβανίτικης καταγωγής. Το 1824 παντρεύτηκε με την Κυριακούλα Βούλγαρη, κόρη του μπέη της Ύδρας Γεωργίου Βούλγαρη.
Το 1836 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και διορίστηκε υπουργός των Ναυτικών στην Κυβέρνηση Άρμανσπεργκ, θέση στην οποία παρέμεινε ως το 1843. Στη διάρκεια της βασιλείας του Όθωνα προβιβάστηκε στο βαθμό του αντιναυάρχου και έγινε ο πρώτος αξιωματικός του Ελληνικού ναυτικού με αυτό τον βαθμό, ενώ ονομάστηκε αυλάρχης του.
Στις 12 Δεκεμβρίου 1849 διαδέχτηκε τον Κωνσταντίνο Κανάρη στην πρωθυπουργία, ως επιλογή του βασιλιά Όθωνα, και επικράτησε στις εκλογές το Σεπτέμβριο του 1850, οι οποίες προκηρύχθηκαν με διάταγμα που υπέγραψε η βασίλισσα Αμαλία, λόγω της απουσίας του βασιλιά στο εξωτερικό. Στην διάρκεια της πρώτης πρωθυπουργίας του το 1850, έλυσε το εκκλησιαστικό ζήτημα, με την ανακήρυξη του αυτοκέφαλου, (καθεστώς εκκλησίας της οποίας ο αρχιεπίσκοπος δεν υποβάλει αναφορά σε κάποιον άλλον προκαθήμενο επίσκοπο), της Ελληνικής Εκκλησίας.
Στη διάρκεια της θητείας του, τον Απρίλιο του 1850, συνέβηκαν και τα γεγονότα που είχαν σχέση με τον Εβραϊκής καταγωγής Δαυίδ Πατσίφικο.
Ανέλαβε μέγας αυλάρχης του βασιλικού οίκου και παράλληλα ονομάστηκε επίτιμος υπασπιστής του βασιλιά, σύμβουλος του επί Ναυτικών Θεμάτων και υποναύαρχος.
Ο Δημήτριος Βούλγαρης, (Ύδρα, 20 Δεκεμβρίου 1802 – Αθήνα, 29 Δεκεμβρίου 1877), ήταν γιος του Μπέη της Ύδρας Γεωργίου Βούλγαρη. Ήταν χαζάρικης καταγωγής καθώς οι πρόγονοι του προερχόταν από περιοχή της Χαζαρίας, στις εκβολές του Βόλγα ποταμού, (Βόλγαροι – Βούλγαροι) που ήρθαν στην Ελλάδα, (Κέρκυρα, Ύδρα), περί το 1544.
Ήταν παντρεμένος με την Μαρία Κουντουριώτη, κόρη του Λάζαρου Κουντουριώτη, κατά την συνήθεια των Χαζάρων να παντρεύονται μόνο άτομα της φυλής των. Ήταν γνωστός και με το προσωνύμιο Τζουμπές, λόγω της μακριάς μπέρτας/μανδύα μέχρι τα δάκτυλα των ποδιών, που συνήθιζε να φορά. Αμόρφωτος, αυταρχικός, εγωιστής, τυραννικός, βίαιος, εκδικητικός, υπερβολικά κρυψίνους, πολιτικάντης, αντιδημοκρατικός, αντισυνταγματικός, φαύλος, νόθευε τις εκλογικές αναμετρήσεις, ψήφιζε νομοσχέδια χωρίς απαρτία στην Βουλή, γενικά νόθευε τα πάντα, μέχρι που ο Βασιλιάς Γεωργίος Α΄ απηυδισμένος, στις 27 Απριλίου 1875, τον ανάγκασε να παραιτηθεί και από την στεναχώρια του μετά από λίγο πέθανε. Συνήθιζε να δίνει στα αρβανίτικα την απάντηση “άστε ντούα” (“Έτσι θέλω“), όταν του ζητούσαν να δικαιολογήσει τις αποφάσεις του.
Ο Αθανάσιος Μιαούλης (Ύδρα 1815 – Παρίσι, 7 Ιουνίου 1867) ήταν γιος του Χαζάρου Ανδρέα Μιαούλη – Βώκου, ο οποίος δρώντας κατά του Ιωάννης Καποδίστρια, ανατίναξε στο λιμάνι του Πόρου, την 1η Αυγούστου 1831, δύο νεότευκτα πλοία του Ελληνικού ναυτικού, την φρεγάτα «Ελλάς» και την κορβέτα «Ύδρα»! Ο παππούς του ήταν ο πάμπλουτος κοτζαμπάσης της Ύδρας Δημήτριος Βώκος. Το Επώνυμο της Οικογενείας του Μιαούλη ήταν Βώκος ή Μπώκος, το οποίο κατά την Χαζάρικη συνήθη πρακτική άλλαξαν σε Μιαούλη. Το παρωνύμιο Μιαούλης το πήρε, όταν αγόρασε από έναν Τούρκο ένα μπρίκι με την ονομασία «Μιαούλ».
Στην φωτογραφία φαίνεται ο πίνακας με τον καθαρά ο μασονικό συμβολισμό του κρυμμένου δεξιού χεριού του στην καρδιά του Αθανάσιου Μιαούλη.
Το έτος 1668 η οικογένεια του μετανάστευσε στην Ύδρα από το χωριό Φύλλα Ευβοίας (Χαλκίδα) και η γραμμή του αίματος της είναι από τον αιμοσταγή Χαζάρο ιππότη Λικάριο, που έδρασε στην περιοχή το 13ο αιώνα.
Οπαδός του Όθωνα και φιλοαυστριακός, έλαβε σκληρά μέτρα κατά των αντιπάλων του Όθωνος. Ιδιαίτερη σκληρότητα επέδειξε κατά την εξέγερση του Ναυπλίου (Ναυπλιακά), με αποτέλεσμα η κυβέρνησή του να μείνει στην ιστορία ως «Υπουργείον του Αίματος».
Η πανελλήνια κατακραυγή τον ανάγκασε να παραιτηθεί στις 26 Μαΐου 1862 και να εγκαταλείψει τη χώρα. Μετά την έξωση του Όθωνα και την εκλογή του Γεωργίου Α’ ως νέου βασιλέα της Ελλάδος, ο Μιαούλης επέστρεψε στην Αθήνα.
Μια μοναδική ανακάλυψη
Το
1979, οι ερευνητές βρήκαν μια εικόνα των θεών του Ολύμπου στο σπίτι του
Serenos και οι πρόσφατες ανασκαφές έφεραν στο φως περισσότερα έργα
ζωγραφικής μεταξύ των οποίων και μια σκηνή συμποσίου με έναν άνδρα να
παίζει φλάουτο. Σε ένα δωμάτιο, σχεδόν κάθε επιφάνεια «ήταν
διακοσμημένη, είτε με πολύχρωμα γεωμετρικά μοτίβα ή με ζωντανές
σχηματικές παραστάσεις, έτσι ώστε η εμπειρία της εισόδου στο χώρο, για
πρώτη φορά κατά την αρχαιότητα θα πρέπει να ήταν συντριπτική», έγραψε η
Susanna McFadden, καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Fordham, σε ένα βιβλίο με
τίτλο «Actes du XII Colloque de l' Association International pour la
Peinture Murale Antique». (Το βιβλίο θα δημοσιευθεί από τον εκδοτικό
οίκοInternazionale L' Associazione per la Pittura murale antica).
